పూర్వం ఒకానొక గ్రామంలో ఒక పేద బ్రాహ్మణ స్త్రీ ఉండేది. ఆమె తన జీవితాన్ని ఎంతో కష్టపడి గడుపుతూ ఉండేది. ఒకరోజు ఆమెకు ఒక వ్యాపారి దానం వల్ల చాలా తక్కువ నువ్వులు లభించాయి. అవి చాలా తక్కువ పరిమాణంలో ఉన్నప్పటికీ, ఆమె మనసులో ఒక దురాశ ఆలోచన పుట్టింది. ఆ నువ్వులను నేలపై ఆరబెట్టి, వాటిని అమ్మగా వచ్చిన డబ్బుతో మరిన్ని నువ్వులను కొనాలని, వాటిని కూడా అమ్మి మరింత లాభం సంపాదించుకోవాలని కలలు కంది. ఈ విధంగా, ఆమె ఒక రోజులో ధనవంతురాలు కావాలని ఆశపడింది. ఆమె మనసులో ధనవంతురాలు కావాలన్న ఆశ తప్ప, మరొక ఆలోచన లేదు.
ఆ బ్రాహ్మణ స్త్రీ, ఆ కొద్దిపాటి నువ్వులను ఇంటి బయట పెరటిలో నేలపై ఆరబెట్టింది. ఆమె వాటిని కాపలా కాయడం కంటే, ఇంటి పనులను చేసుకోవడం ముఖ్యం అనుకుంది. దురాశతో, ఆమె వాటిని నిర్లక్ష్యం చేసింది. వాటిని ఎవరైనా తింటారని, లేదా ఏదైనా పక్షి తీసుకుపోతుందని ఆలోచించలేదు.
ఆమె ఇంటి పనులలో మునిగి ఉండగా, ఆ దారిలో ఒక పక్షి వచ్చింది. ఆ పక్షి అక్కడ ఆరబెట్టిన నువ్వులను చూసింది. ఆ నువ్వులు ఎంతో రుచికరంగా ఉన్నట్లు అనిపించాయి. పక్షికి ఎలాంటి అడ్డూ లేకుండా, అక్కడ నువ్వులు తినడానికి అవకాశం లభించింది. అది వెంటనే నేలపై వాలింది, ఆ చిన్న చిన్న నువ్వులను ఒకదాని తర్వాత ఒకటిగా తన ముక్కుతో తిని, చివరి నువ్వును కూడా మింగి ఎగిరిపోయింది.
ఆ పక్షి ఎగిరిపోయిన తర్వాత, బ్రాహ్మణ స్త్రీ తిరిగి వచ్చింది. ఆమె వచ్చి చూసేసరికి, నేలపై ఒక్క నువ్వు కూడా లేదు. ఆమెకు ఏం జరిగిందో అర్థం కాలేదు. కానీ ఆమెకు నిజం తెలిసిన తర్వాత, ఆమె చాలా బాధపడింది. తన దురాశ వల్ల ఉన్న కొద్దిపాటి నువ్వులను కూడా పోగొట్టుకున్నానని గ్రహించింది. ఆమె మనసులో ఇలా అనుకుంది, “నేను వాటిని జాగ్రత్తగా కాపాడి ఉంటే, వాటిని అమ్మి డబ్బు సంపాదించి ఉండవచ్చు. ఇప్పుడు నా వద్ద ఉన్న కొద్దిపాటి సంపద కూడా పోయింది.” ఆమె దురాశ, అత్యాశ వల్ల తన వద్ద ఉన్న కొద్దిపాటి సంపదను కూడా కోల్పోయింది.
నీతి: దురాశ, అత్యాశ వల్ల ఉన్న దానిని కూడా పోగొట్టుకుంటారు. చిన్న చిన్న విషయాలను నిర్లక్ష్యం చేస్తే, అది పెద్ద నష్టాలకు దారితీస్తుంది. మనం ఏదైనా పని చేసినప్పుడు, మన వద్ద ఉన్న దానిని జాగ్రత్తగా కాపాడుకోవాలి, మన పనిని నిర్లక్ష్యం చేయకూడదు.